Ervaringen & verhalen

Elke zwangerschap en elk ouderschap is uniek. De één beleeft de zwangerschap als een roze wolk, de ander als een uitdaging vol twijfels. In deze verzameling ervaringen & verhalen delen ouders hun persoonlijke reis – van eerste symptomen tot slapeloze nachten met een peuter in huis. Soms kort, soms uitgebreid, maar altijd eerlijk en herkenbaar.

Emma (27) – “Mijn zwangerschap begon met paniek”

Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik net twee maanden samen met mijn vriend. Geen stabiele baan, klein appartement, en totaal niet gepland. Maar ondanks de paniek groeide langzaam het vertrouwen. Nu is ons zoontje Noah er, en ja, het is zwaar. Maar ik zou het nooit anders willen. We zijn samen gegroeid in ouderschap, precies zoals we gegroeid zijn in onze relatie.

Daan (34) – “De bevalling van onze dochter was allesbehalve zoals gepland”

Mijn vriendin wilde thuis bevallen, maar binnen een uur zaten we in het ziekenhuis. Spoedkeizersnede. Geen muziek, geen bad, geen kaarsjes. Alles klinisch. Maar het moment dat ik onze dochter in mijn armen hield, wist ik: het maakt niet uit hoe. Ze is er. En dat is alles.

Kiki (30) – “De kraamtijd was helemaal niet wat ik verwachtte”

Iedereen zei: ‘Geniet van je kraamtijd!’ Maar eerlijk? Ik heb gehuild. Veel. Ik voelde me onzeker, uitgeput en opgesloten. Pas na drie weken durfde ik toe te geven dat het niet goed ging. Dankzij een fijne kraamverzorgende en mijn moeder heb ik langzaam leren loslaten. Moeder worden is prachtig, maar ook keihard werken. En dat mag gezegd worden.

Sharona (25) – “Alleenstaande moeder, en trots daarop”

Ik was 20 weken zwanger toen mijn ex besloot dat het ‘toch niks voor hem was’. Zonder overleg, zonder gesprek. Hij verdween. Wat volgde was een emotionele achtbaan: boosheid, verdriet, angst. Maar er was geen tijd om lang stil te staan – er groeide een kind in mij, en ik moest door.

Mijn zwangerschap verliep fysiek goed, maar emotioneel was het zwaar. Naar de echo’s ging ik alleen, kraamzorg moest ik zelf regelen, alles draaide om overleven. Ik werkte tot 36 weken om financieel overeind te blijven. De bevalling was intens, maar ik had een fijne verloskundige aan mijn zijde. Toen ik mijn dochter voor het eerst vasthield, voelde ik: het is goed. Wij redden het wel.

De eerste maanden waren pittig. Alleen ’s nachts opstaan, geen partner die het overnam. Toch groeide er iets: vertrouwen. Mijn moeder en zusje sprongen geregeld bij. De kinderopvang hielp me na drie maanden weer aan het werk. Inmiddels is mijn dochter 2, en een vrolijke, zelfstandige peuter. En ik? Ik run dit huishouden in m’n eentje. Niet perfect. Maar wel met liefde.

Ik wil dat andere vrouwen weten: je hoeft geen partner te hebben om een goede moeder te zijn. Je mag trots zijn op jezelf. Echt trots.

Sofie (29) – “De eerste keer naar de kinderopvang brak mijn hart”

Ik dacht dat ik me goed had voorbereid. We hadden geoefend met loslaten, met uit logeren, met ritme. Maar toen ik haar moest afgeven bij de opvang, brak mijn hart. Zij huilde niet. Ik wel. Inmiddels gaat ze met plezier, en ik? Ik heb geleerd dat loslaten ook liefde is.

Femke (38) – “Na 3 IVF-pogingen lukte het eindelijk”

Toen ik 34 was, zei een arts voorzichtig dat het ‘wat langer zou kunnen duren’. Wat een understatement. Vier jaar, drie IVF-trajecten en vijf miskramen verder begon ik mezelf af te vragen of ik ooit moeder zou worden. Elke menstruatie voelde als een klap in mijn gezicht. Elke zwangerschapsaankondiging van een vriendin deed pijn. We hadden het er zelfs over om te stoppen – emotioneel, financieel en lichamelijk waren we op.

En toen kwam daar, ineens, een innesteling die bleef. De eerste echo met een kloppend hartje was zo onwerkelijk, ik geloofde er nog niks van. Pas bij 20 weken durfde ik voorzichtig te dromen over een wiegje. Elke stap voelde als een overwinning: de eerste schopjes, de groeiecho, het moment dat ik haar naam durfde uit te spreken.

De bevalling ging onverwacht vlot. Na een korte maar pittige arbeid was daar ineens: Noor. Mijn dochter. Mijn wonder. Ze huilde, en ik huilde mee. Alles klopte. En nog steeds, nu ze negen maanden is, kijk ik soms naar haar en denk: hoe is dit echt gebeurd? Mijn lijf, dat ik jarenlang haatte, heeft haar gedragen. En dat maakt me trots.

IVF is geen route die ik iemand toewens, maar het heeft me gevormd. En ik geloof dat Noor precies op haar moment gekomen is. Niet eerder. Niet later. Precies op tijd.

Lotte (32) – “Met twee onder de twee leer je relativeren”

Mijn oudste was 10 maanden toen ik opnieuw zwanger bleek. In het begin dacht ik: dit kan niet. Maar nu weet ik: je redt het. Niet altijd netjes, niet altijd volgens boekje, maar je komt er wel. Ik ben rommeliger geworden, flexibeler ook. En de band tussen de broertjes? Onbetaalbaar.

Meike (35) – “Peutergedrag is next level”

Iedereen heeft het altijd over baby’s. Maar peuters zijn pas echt een uitdaging. Discussies over sokken, driftbuien in de supermarkt, eindeloos ‘waarom’. Mijn tip? Kies je gevechten. En zorg dat je altijd rozijnen in je tas hebt. Die redden levens.

Romy (29) – “Mijn bevalling was traumatisch – en ik praat er nu open over”

Ik ging de bevalling in met vertrouwen. Geen geboorteplan met toeters en bellen, maar wel duidelijke wensen: geen overhaast ingrijpen, regie bij mezelf, warme begeleiding. Maar het liep anders. Na 14 uur weeën, waarvan de laatste 6 onafgebroken, werd onze zoon met vacuüm gehaald. De navelstreng zat om zijn nek, zijn Apgar-score was laag. Ik zag paniek in de ogen van de verpleegkundige. En toen het bloedverlies bij mij begon, zag ik die paniek ook in mijn partner z’n gezicht.

Ik verloor bijna 1,5 liter bloed. Werd weggevoerd naar de OK, zonder mijn baby. Hij lag op Neonatologie. En ik lag daar, in de recovery, wit, koud, uitgeput, met het gevoel dat ik had gefaald. Iedereen zei: “Maar je bent gezond. Hij is gezond.” En ik? Ik voelde me gebroken. En vooral: niet gezien.

Pas maanden later durfde ik het woord ‘trauma’ te gebruiken. Met hulp van een coach en gesprekken met mijn verloskundige begon ik langzaam te helen. En weet je wat me écht hielp? Erkenning. Het idee dat ik erover mócht praten. Dat mijn ervaring niet 'overdreven' was. Sindsdien deel ik mijn verhaal. Op forums, in oudergroepen, en nu ook hier.

Voor iedereen die het moeilijk vond – je bent niet gek. En je bent zeker niet de enige.

Selma (37) – “Ik werd moeder tijdens corona”

Maart 2020. De wereld ging op slot – en ik beviel van mijn eerste kind. Alles wat ik had voorgesteld van het moederschap, viel in één klap weg. Geen geboortefeest, geen kraamvisite, geen wandelingen met vriendinnen. Zelfs mijn moeder kon de eerste weken niet langskomen. We mochten niemand ontvangen. En ik zat daar. Met mijn zoontje. Alleen. In de stilte van een wereld in lockdown.

De zwangerschap was al vreemd. Geen fysieke zwangerschapsyoga, geen winkelstraten om babykleertjes te kopen. De laatste controles verliepen met mondkapjes en afstand. Maar ik hield me groot. Ik dacht: ‘Zodra hij er is, wordt het beter.’

Dat werd het niet. De bevalling zelf verliep gelukkig goed, in het ziekenhuis, met mijn man erbij. Maar daarna begon het isolement pas echt. Geen kraamverzorgende die bleef slapen, geen helpende handen om even op adem te komen. Alles digitaal. De huisarts belde. De verloskundige videobelde. En ik? Ik probeerde een baby in leven te houden, mezelf overeind te houden, en mijn angsten niet op hem over te dragen.

Want naast de normale zorgen van een nieuwe moeder, kwam er iets bij: de constante dreiging van besmetting. Mag ik wel naar buiten? Kan ik hem meenemen naar de supermarkt? Wat als ik ziek word? Wat als mijn man ziek wordt? Alles voelde onzeker.

Toch groeiden we. Mijn zoontje leerde lachen, rollen, kruipen – allemaal binnen die vier muren. En ergens, in die verstilling, vond ik ook iets moois: verbinding. Er was geen afleiding. Geen visite die me uit m’n ritme haalde. Geen haast. Alleen wij.

Inmiddels is mijn zoon 4, en zijn de maatregelen allang verdwenen. Maar de impact van die periode zit nog in me. Ik ben anders gaan kijken naar wat ‘normaal’ is. Naar wat écht belangrijk is. En ik weet nu: ik heb het gered. Niet alleen. Maar wel in mijn eentje. En daar ben ik trots op.

Voor andere moeders die in die tijd zijn bevallen: je bent niet vergeten. Jouw verhaal telt ook. Misschien zelfs meer dan ooit.

Inge (31) – “Ik verloor mijn baby met 23 weken”

Niet elk verhaal eindigt met een baby in je armen. Ons meisje overleed na 23 weken zwangerschap. We hebben haar vastgehouden, benoemd, begraven. En ik noem mezelf nog steeds moeder. Haar moeder. Ik deel dit niet voor medelijden, maar omdat ook dit ouderschap is. En ook dit mag bestaan.

Tom (36) – “Vader worden heeft me veranderd”

Ik dacht altijd dat vaderschap zou voelen als een extra verantwoordelijkheid. Maar het voelt als een totaal nieuwe identiteit. Ik ben zachter geworden, emotioneler ook. Slapeloze nachten, spuug op je overhemd, maar ook: een klein handje in de mijne. Het heeft me een beter mens gemaakt.

De kracht van delen

Iedere ouder draagt zijn of haar eigen verhaal. Soms is het mooi en licht, soms rauw en moeilijk. Door deze ervaringen en verhalen te delen, ontstaat er herkenning, steun en verbinding. Want ouderschap is niet alleen maar roze wolken – het is echt. En dat maakt het waardevol.